Meditatie: 
‘Na het einde – nieuw begin, en de armen van God om ons thuis te brengen’

Nu drie jaar in de Petrakerk valt me op dat afscheid nemen een belangrijk thema is onder ons.
Niet alleen omdat mensen ons ontvallen, medegemeenteleden die vaak ook vrienden waren, maar ook omdat na het enthousiaste begin van de Petrakerk in de zestiger jaren, dat samen op liep met de opbouw van de wijk, kinderen en kleinkinderen verhuisden naar plaatsen buiten Lombardijen of om allerlei redenen ophielden om naar de kerk te gaan.
Mede dankzij de VEG, met wie de PKN-gemeente nu samen de Petrakerk vormt, kunnen we het financieel nog goed een poosje volhouden, maar inmiddels zijn we wel een kleine groep geworden. Regelmatig wordt door een gemeentelid onder woorden gebracht hoe vol de kerk vroeger zat, dat de ruimte van de bijzaal toen nog bij de kerkzaal hoorde en dat het ook daar vol zat. En hoe spijtig het is dat die tijd nu voorbij is. Dit gevoel kan ik mij voorstellen. En het is ook goed om maar gewoon toe te geven dat dit jammer is.
Vorig jaar kreeg ik tijdens het bootreisje deze foto van de in aanbouw zijnde Petrakerk.
























Zo te zien is er een flinke groep mensen aanwezig in het nog naar alle kanten open staande gebouw – misschien was het wel al een soort viering? Misschien zijn er nog mensen onder ons die herinneringen hebben aan deze gebeurtenis? Dat was de tijd van de opbouw. De tijd van de wederopbouw van Nederland na de Tweede Wereldoorlog was nog gaande en daar past deze foto goed bij.
Hoe is het nu met ons?
Op zondagochtend komen we nog met ongeveer 50 mensen bij elkaar. En van die vijftig is er een nog kleinere groep die er voor zorgt dat alles blijft draaien. Van sommigen hoor ik dat men hiervan wel eens moedeloos wordt en dat is logisch. Toch is er ook een andere kant. Want ons gebouw is er niet alleen voor deze 50 mensen.
Op zondagmiddag komt er een andere gemeente van onze Heer bij elkaar: de Hope of Glory Ministries, ook nog wel met de voor ons vertrouwdere eerdere naam genoemd: de Waterstromers. Zij zijn ook een groot deel van de zaterdag  in ons gebouw.
- Op donderdagmiddag de naaiclub.
- Op maandagochtend zijn er Nederlandse taallessen.
- Op maandagochtend Franse les.
- Op dinsdagmiddag en woensdagmorgen ook taallessen door 010.

We zijn er nog niet: van ouds is er de soos Socio op de vrijdagavond. Nu verplaatst naar de vrijdagmiddag.  Nog steeds een flinke groep van 40 mensen komt bij elkaar voor een spelletje, een praatje en een drankje. Zo nu en dan meldt zich daar ook nog wel eens een nieuw lid.
 Er wordt niet bij elke doordeweekse activiteit uit de Bijbel gelezen of een christelijk lied aangeheven. Maar toch vinden veel meer dan onze 50 mensen op zondagochtend in de Petrakerk een warme en gastvrije plek waar het goed toeven is. Blijft het een punt van zorg dat we zo weinig vrijwilligers hebben. En het is goed dat we die zorgen met elkaar delen. Niet alleen maar de tanden op elkaar en doorgaan. Want dan houdt niemand het lang meer vol. Al doende worden er wel eens creatieve oplossingen gevonden. Maar soms moeten we ook durven stoppen met dingen doen waarvoor we geen menskracht meer hebben. Hoe we verder gaan over een aantal jaren? Geen idee.
Boven dit stukje staat een regel uit een zegen die regelmatig aan het eind van de kerkdienst wordt uitgesproken. Hier is die nog een keer helemaal:

In ons hart en in ons huis: De zegen van God.
In ons komen en in ons gaan: De vrede van God.
In ons leven, op onze zoektocht: De liefde van God.
Bij het einde, nieuw begin: De armen van God om ons te ontvangen, thuis te brengen.
Amen

Deze dingen mogen we zeker weten. Verder is er niet zo heel veel zeker in ons leven. In én buiten ons Petrahuis gaat de zegen van de Eeuwige met ons mee. Waar we ook gaan, zijn vrede gaat mee. Onze zoektocht zal nooit zijn zonder zijn liefde. Ook al lijkt er iets te eindigen – ons wordt ons altijd een nieuw begin beloofd. En we zullen worden thuisgebracht – hoe en waar dan ook. En misschien blijft dat als gemeente wel in de Petrakerk, samen met vele anderen.

Janet de Vries